I will always love you [Pierre - Lachelle OS]

One shot over Pierre en Lachelle. Geschreven toen ik me heel erg doodverveelde en geïnspireerd werd door het liedje uit de titel. Reacties, kritiek, tips, enz. zijn allemaal welkom, hope you like it!

~

Heb ik je behandeld zoals ik dat zou moeten doen?
Heb ik je genoeg laten blijken dat ik van je houd?
Weet je dat ik mijn leven voor jou zou geven?
Ik hoop het.
Want het is zo.
Ik houd van je.

‘Pierre…’ Een zachte hand gleed door mijn haren heen, maar ik keek niet op. Een traan viel op de grond en spatte in een paar duizend kleine deeltjes kapot op de stenen grond. Het maakte niet uit.
‘Ik meen het…’
Ik hief mijn hand op. Ze moest zwijgen. Ik wilde het niet horen. Zij was degene die onze droom kapot maakte. Ik niet.
‘Het was niet de bedoeling.’
Een vlijmscherp mes, dwars door mijn hart. Ik dook nog dieper ineen, terwijl de avondwind door mijn haren woei. Een huivering ging door me heen, maar ik trok me er niets van aan. Niets kon de pijn tegenhouden die op dit moment door mijn lichaam raasde. Niets.
‘Luister je wel?’
De hand werd op mijn schouder gelegd, maar ik schudde hem ruw af. Ik wilde stilte voelen. Geen pijn. Alles in mij was kapot.
‘Pierre…’ De stem werd dwingender, ongeduldiger zelfs. Ik draaide me niet om, maar bleef naar de straat staren. Vanaf het balkon hier had ik een prachtig uitzicht. Het was spijtig dat dat vertroebeld werd door de tranen.
Ik had zoveel tijd met haar doorgebracht. Iedereen vertelde mij dat zij de liefde van mijn leven was en ikzelf geloofde daar ook in. Ik dacht dat zij er hetzelfde over dacht. Ik hoopte het. Ze vertelde me zo vaak dat ze van me hield, maar betekende het wel iets? Die vier woordjes, meenden ze wel iets voor haar?
Voor mij wel. Ik hield echt van haar. Mijn hele hart was gewijd aan haar. Ik wilde het aan haar geven, met haar delen. Ze had me altijd gezegd dat ze dat ook met mij wilde. Nogmaals vroeg ik me af of ze het wel meende. Ik geloofde er niets van.
‘Pierre…’ Haar stem begon te trillen en ik hoorde een snik. ‘Het had niet mogen gebeuren. Het spijt me. Ik houd van je.’
De woorden kwamen er makkelijk uit. Veel te makkelijk. Daardoor nam het de magie weg, waarom besefte ze dat niet?
‘Ik weet dat je me nu haat… Ik weet het…’ Ze huilde. Ik draaide me niet om. Nog een traan ontsnapte uit mijn ooghoek, terwijl ik mijn gezicht nog steeds in mijn handen verborg. Waarom ging ze niet weg?
Ik haatte haar.
Ik wilde haar niet meer.
Het was haar eigen schuld.
De sterren stonden hoog aan de hemel en de nacht leek al onze gevoelens te versterken. Haar liefde, mijn haat. Ik wilde het niet meer. Het was genoeg.
‘Pierre… Ik ga nu weg… Ik begrijp dat je het niet meer wilt en ik snap het. Het is mijn eigen schuld, maar… Weet dat het me spijt. Ik wil je nooit kwijt, maar jouw keuze zal ik accepteren…’
Ik kon bijna voelen hoe ze zich omdraaide en van het balkon naar de hotelkamer liep, maar ik draaide me niet om. Waarom zou ik? Het was over. Over. Zij en ik waren verleden tijd.
‘Pierre…’ Haar stem haperde toen ze in de deuropening nog even bleef staan. ‘Wat er ook gebeurt, ik… Ik zal altijd van je blijven houden. Altijd. Mijn hart blijft voor jou en dat kan niemand veranderen. Jij bent de liefde van mijn leven en dat meen ik… Ik wil je niet kwijt, maar als jij het beter vindt… Ik snap het en ik zal weggaan, maar… Maar onthoud… Ik zal altijd van je blijven houden.’

Ik heb je niet behandeld zoals ik had moeten doen.
Ik heb je nooit genoeg laten blijken hoeveel ik van je houd.
Jij weet niet dat ik mijn leven voor jou zou geven.
Mijn hoop is tevergeefs.
Het is zo.
Ik houd van je.
Ik zal voor altijd van je houden.